پرچم سفید

سر خم کردن در برابر مشکلات تنها کاری ک میتونم بکنم.من سال های زیادی جنگیدم 

برای تمام چیزی ک می خواستم  

الان چند سالی میشه که بلند تر تلاش کردم 

تهش چی شد؟ 

بخوام توصیفش کنم فرض کنین دست و پاتون بستن به تنه‌ی یک درخت 

تموم زحماتتون و تمام ماهیتتون گزاشتن توی یه قایق کاغذی  رهاش کردن توی رودی ک جلو چشماتونه 

حتی میدونم اگه تمام قدرتم بزارم و عین تیر ارش کمانگیر فریاد هام رها کنم حتی اگه کل دنیا هم بشنوه 

باز کسی نیس ک کمک کنه 

دیگه حتی میلی به مرگ هم نیست

رابطه

وسط یه انتخاب بزرگ موندم یه حس بی نیازی به ادما پیدا کردم‌.نمیتونم دیگه دوسشون داشته باشم.نمیخوام کسی دوسم داشته باشه 

تموم این حس علاقه بهم حس ضعف میده که خوب نیس.نمیزاره خوب پیش برم 

میدونین چیه 

من عادت کردم به چیزی ک بودم 

الان یه مسئله کوچیک بقدری بزرگ کردم که دارم دیوونه میشه 

ولی اتفاق خوب این روزا اینه خیلی خوب تظاهر میکنم