کلی فک کردم ی عنوان بزارم
واسه ادم های اطرافمون که نمک نشناسن.
اینطوری بزرگ شدن.اینکه خوبی میکنم توقع جبران دارم.اره دارم.من وقت با ارزشمو برای ازرافیانم میزارم که اونا هم همینکار برام بکنن
ادمای نمک نشناس دارن روز ب روز بیشتر میشن
دیگ ادم خسته میشه از خوب بودن
از معاشرت کردن باهاشون
از کنارشون بودن
ادم خجالت میکشه بگه ی زمانی با فلانی دوست بودم
میدونید چیه
ما قدر بقیه رو نمیدونیم.فکر میکنیم همه همیشه هستن.همیشه یکی هست ک کارمون راه بنداز. نمیدونم شاید واقعا حق با اونا باشه
اما چیزی که ازارم میده اینه که ما هر ثانیه داریم از یه جهان ارمانی زیبا دور و دور تر میشیم
همیشه فکر میکردم گذز زمان چیز خوبیه دردا تسکین میده ادم فراموشی میده محکم بودن میده
اما انگار ی بده بستونی که مجبوریم توش شریک باشیم
ی جهان ارمانی ارزوی من و خیلی های دیگست توی تاریخ
اما حیف که فقط یه ارزویی که فقط داره از نسلی به نسل بعد میرسه
