کم بود شوهر فشار اورده بهش خخخخخخخ

نیم فصل پنج ایینه

تا طلوع افتاب در همان کوچه بودیم.تمام شب کنار هم تا صبح بیدار بودیم.هوا خیلی سرد بود.خیلی خیلی سرد.

نزدیک های صبح زانو هایم را بغل کردم و خوابیدم  چند دقیقه ای همانطور خواب بودم.

چشمانم که باز شد.

خبری از نور مهتاب نبود.

خبری از کوچه تاریک 

نگاه پوریا نبود 

اشک های من نبود 

کنار هم بودن نبود 

پوریای من نبود.

پوریای من…

لبخندی میزنم.چقدر این کلمه را دوست دارم.پوریای من …

آهی از افسوس و نا امیدی میکشم و بلند میشوم.دستم را بی دیوار تکه میدم لنگان لنگان به راه افتم.

انتهای کوچه امیر را میبینم.جلو می اید پالتویش را بیرون میاورد و روی دوشم می اندازه.

مرا تا خانه میرساند و میرود.ورودی ساختمان روی پله ها مینشینم و فوتبال پسر بچه ها را نگاه میکنم.

 اخر های بازیشان بود من هم مینشینم همان جا 

بوی عطر امیر روی پالتوش پر بود.

عطرش تلخ بود.

فردای ان روز رفتم خونه عمو و سراغ پوریا را گرفتم.جواب سر بالا شنیدم و از انجا بیرون زدم.از سر ناچاری مسیر را به دانشگاه کج کردم.توی محوطه دانشگاه روی چمن ها نشسته بودم.کلاس نداشتم و منتظر یک اتفاق بودم.

تمام روز انجا بودم.

فردا ان روز امتحان داشتم. پدر چند تا مهمان داشت.برای درس خواندن پیش مانیا رفتم هر کاری کردیم غیر از درس خواندن.

صبح با هم به دانشگاه رفتیم.برگه هارا با تقلب نوشتیم و از سر جلسه بلند شدیم. بعد از امتحان برای جشن تمام شدن ترم اول قرار گذاشته بودیم برویم خرید.سوار ماشین شدیم.امیر به شیشه ی ماشین زد .پیاده شدیم و سلام کردیم.امیر گفت میخواد باهام حرف بزنه.تنها.

گفتم 

+بفرمائید.

گفت

_پس میشه ماهم با شما بیایم توی مسیر 

میگم 

+ما هم؟؟

پوریا را میبینم که  با فاصله زیادی ایستاده

 امیر میگوید 

_من و پوریا 

مغزم تنها سوال طرح میکند.سوال های بدون جواب.قبول میکنم.پوریا جلو می اید و سلام میکند.سویچ را به پوریا میدهم تا او رانندگی کند و من و مانیا میخواهیم صندلی عقب بنشینیم که امیر از من میخواد اون عقب باشه تا برای حرف زدن راحت تر باشند.

کل شهر را زیر پا میگذاریم.تمام مدت ساکت میمانم و حرف نمیزنم.حرفی نمانده.

من مجبور به مرگ بودم …

مرگ زندگی کردن و محکوم به زنده ماندن …

عدالت

یه امروز نبودم پست الکی بزارمااا

اومدم حاضری بزنم برم ：)

خوش گذشت بدون من؟

تولدت ：)

تولدت مبارک عزیزم：))))

تازگیا گرفتار شدیدااا

توی بیان این دسته از رفتار ها نداشته باشیم：)

گله نیستا.ولی یه مدت که ادم هارو میشناسی دیگه ازشون خوشت نمیاد.

از ادم های دنیای واقعی حرف نمیزنم که یه وضعی 

همه ما از این که قضاوت بشیم بدمون میاد.اما توی ردیف اول هستیم که دیگران قضاوت میکنیم.

بعد این جا جالب میشه که قضاوت میکنیم و ناراحتیم از قضلوت شدن بعد میام از موضوعات زندگیمون میگیم و میخوایم قضاوت نشیم.

من از قضاوت شدن ناراحت نمیشم.به هیچ وجه اینو جدی میگم.

توی فضای مجازی حد اقل کسی باشیم که هستیم.نه کسی که دلمون میخواست باشیم.با افکار دیگران تغییر حالت ندیم.عقایدمون,باور هامون و نگرشمون به اطراف چیز هایی هست که بهمون ارزش انسان بودن میده.نیاییم به خاطر حرف دیگران هویتمون خراب کنیم و به سلیقه اون ها بسازیم.

مهم تر از اون بیایی قبل از اینکه به عقاید دیگران احترام بزاریم یاد بگریم عقایدمون بیان کنیم.حتی اگر اشتباه 

شاید اشتباه از دید من باشه نه واقعا چیزی که هست 

خیلی وقت بود میخواستم از رفتار خودمون توی بیان و شبکه های اجتماعی بگم.نگفتم چون حرف هام مخاطب داشت پس میشد قضاوت.حالا اسمشو بزاریم نصیحت و فرهنگ سازی یه دختر با دید خیلی متفاوت با دین و مذهب و قانون ：)

دشمن زیاری فارس خخخخخخخخخ

حال من خوبه

کدومش بودی؟

من همیشه 3خخخخخ